Biliyorum sana verdiğim hiç bir sözü tutamıyorum.
Ama yapamıyorum çocuk! Yapamıyorum.
Öyle zor ki.
Bir daha senin için hiçbir şey de yazmayacaktım.
Ama özledim seni. Odamın her bir yanına sinmiş kokun.
Öyle zor ki bunu yapmak, öyle zor.
Nasıl da özledim sesini. Gülümseyişini. İlginç teorilerini...
O duvarları nasıl yıktın çocuk? Nasıl girdin içime-dünyama? Söyle çabuk! Korunmasız kaldım şimdi sensiz. Söyle? Ben bu duvarları nasıl öreceğim şimdi? Nasıl alışacağım yalnızlığıma? Yabancı bilmez mi beni artık?
İhaneti affeder mi yalnızlık, çocuk?
Affeder mi terkedilip bir başına bırakılmayı?
Çocuk!
Yalnızlık her şeyden gururludur!
Bak gururunu da incitti(m)k.
Affeder mi şimdi beni (bizi)?
Yanlış yaptık çocuk, yanlış.
Yalnızlık paylaşılmadı.
Tek kişilikti aşk.
Hata yaptık çocuk, hata.
İtildik şimdi hayattan.
Bekle dur şimdi işin yoksa.
Belki affeder!?
16 Mart 2009
Elif Ayvaz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder