Okuyucuma!



Sağlam dişler, bir de sağlam mide-

Budur dileğim senin için!

Sindirebildinse kitabımı,

Barıştı demektir benimle yıldızın!



Nietzsche



H’içsel

     
         Eskiden üzgünken ya da sinirliyken hemen kalem kağıda sarılırdım ki sinirimi/üzüntümü atabileyim içimden. Herhalde ağlayamadığımdan yapıyordum bunu. Büyüdükçe bir sürü şey yazmanın önüne geçmeye başladı. Oysa yazmak ihtiyaç/tı benim için. Nefes almak gibiydi…
         Yazmak için yemeğimi, uykumu, ödevimi, çalışmam gereken dersi bile bırakırdım. Hele ki bir öykünün, şiirin falan peşine takıldıysam… Şimdilerdeyse yazmak en sona kaldı. Önceliğim olması gerekirdi. Daha önemli ne var ki?!

         Eski yollara, sokaklara, kokulara geri dönmeli. Özlem gidermeli ve hiç gitmemeli.