Okuyucuma!



Sağlam dişler, bir de sağlam mide-

Budur dileğim senin için!

Sindirebildinse kitabımı,

Barıştı demektir benimle yıldızın!



Nietzsche



Zor…

         
         O kadar zaman boyunca alıştığın, içselleştirdiğin gidince her şey daha zor… 
         İçimdeki boşluğu dolduramıyorum bir türlü. Doymak bilmiyor oyuklarım.
         Şiirler okuyorum, seni hatırlatan şiirler… Seni anlatan şiirler… Senin yazdığın şiirler. Şiirlerin arasında yalnız başında dans ediyorum da seni özlemekten vazgeçemiyorum.
         Mustafa Kutlu’nun Menekşeli Mektubu’ndan yazıyorum sana her sabah. Biriktiriyorum eski bir kutuda. Belki yollarım. Belki yollamam.
         Bir de Huzur var tabii ki Ahmet Hamdi Tanpınar’ın. Uzak bana İstanbul, biliyorsun, kitapta anlatılan yerleri gezemiyorum. E gezemeyince ben de kitapta geçen musikileri dinliyorum. Kendimi oralarda hayal ediyorum.
         Öyle işte… Özlüyorum kısacası. Buralarda kendimi çok yalnız hissediyorum. Kimsem yokmuş gibi.
         Zor yani insanın dostunu kaybetmesi.

         Hadi kaybetmek demeyelim de uzuuuuunnn süre görememesi diyelim. Zor yani.