Nereye gidersen git peşini bırakmıyormuş geçmiş!
Unuttum dediğin her şey aslında olduğu yerde duruyormuş önüne bir perde gererek. Kendini unutmaya koşullandırdıkça sen; o inanına yerleşiyormuş beynine.
O şehirden ne kadar uzağa kaçarsan kaç, gittiğin yere şehrini de götürüyormuşsun meğer. Ve evet bir gün geri dönebiliyormuşsun. Döndüğünde… Döndüğünde her şeyin aslında tam da bıraktığın yerden devam ettiğini fark edebiliyormuşsun çevrene bakınırken. Oysa nasıl da şaşırtıyordur şimdi seni her şeyin hâlâ bıraktığım gibi olması. Garip değil mi? Bence de çok garip!
Ama kırlangıçlar hep güneşe uçmalılar, değil mi? Hep güneşe, hep beyaza, hep ışığa…
Geri dönmek zorunda kalırsa bir kırlangıç çok ağlar.
Ve kırlangıçlar ağlarsa ölür!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder