Eylem karakterdir! Bu cümle ne kadar da doğru. Birkaç gündür hep bu cümleyi düşünüyorum. Uzun bir süre önce sanki bir kovuğa sığındım ya da kabuğuma çekildim de hiçbir şey yapmıyormuşum gibi hissediyorum. Ki hissetmeyi geçti daha çok. Zaten öyle!
Bir şey yapasım gelmiyor hiç. Evden çıkma ihtiyacı bile hissetmiyorum. Evde de ya internet başında vakit geçiriyorum ya da herhangi bir kitabı bitirebilmek için uğraş veriyorum. Amaç okumak değil; kitabın bitmesi ve zamanın akıp gitmesi…
Bir yandan da kendime sinir oluyorum tabii. Normalde bir şey yapmadan duramayan biriyim ben. Ama şu durumumdan hiç rahatsız olmuyormuşum gibi bir görüntüm var ya o beni çıldırtıyor. Kendimi oynarken karşıdan izliyorum sanki. Rahatlığıma aşırı sinir oluyorum. Orada öylece hiçbir şey yapmadan günlerimi geçirmeden durduğumu izledikçe bin türlü küfür savuruyorum, bağırıp çağırıyorum ama kendimi duyamıyorum bile. Her şey kötü bir rüya gibi.
Hiçbir şey yapmıyor oluşum ya da yapmak istemiyor oluşum da benim nasıl biri olduğumu anlatabilir aslında. Düşündüğüm şey bu. Madem bütün yaptıklarımız karakterimizin bir sonucu. Benim şu ara içinde bulunduğum durum da buna çıkar o zaman.
Tabii düşünmeyi saymazsak!..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder