H'iç

Sana yaklaşmak için çok çaba sarf ettim. İzin vermedin, biliyorum. Ama ben yapmak istedim. Uğraştım. Çok uğraştım. Ama hala sana giden yollar kapalı. Ve pes etmek üzereyim.

         ‘Niye yapıyor bunu?’’ diyorsun belki içinden. Bilmiyorum. Belki seni sevdim belki de arkadaşlığını, dostluğunu istedim.

         Bu kadar zor mu, anlayamıyorum. Tamam, birden bire gelip hayatının ortasına kurulamam, bu doğru. Ama ne olurdu sanki birazcık kalmama izin verseydin… Hiç şans vermiyorsun bana. ‘İstemiyorum ki…’’ diyorsundur eminim içinden. Biliyorum. Hepsini biliyorum.

         Yaşadıklarını bilemem. Anlatılanlar ne kadar doğru ne kadar yanlış bilemem. Ama bir şeyler olduğunu bilerek geldim. Hepsini paylaşmak istedim üstelik. Unutturamam belki ama acın hafifleyebilirdi.

Eğer, izin verseydin… Ama bunu da istemiyorsun, biliyorum.

Neden sende takılı kaldığımı merak ediyorsun. Hep ediyorsun. Sevdim. Şiir okurken sesindeki o hüzünlü tınıyı sevdim. Şiirleri gerçekten hissederek yaşamanı sevdim. Duruşunu sevdim. Hayat çizgini sevdim. Kocaman gözlerini sevdim. Kısacası sevdim.

Birini sevmek için de çok büyük şeylere ihtiyaç yok bence.

Dünyaya senin baktığın yerden bakmak istedim sadece. Ama daha fazla uğraşmayacağım. Dedim ya pes etmek üzereyim. Hissettiklerim eksilmedi oysa. Ama daha fazla uğraşmayacağım. Sen öyle istiyorsan öyle yapacağım.

Biliyorum, şehir efsanesi de sana ait, deli de sensin. Ama başka yerleri tarif ediyorsun. Yani aslında şikâyetçi olduğun yalnızlığı sen kendin üzerine örtüyorsun. Bana düşmezdi zaten, o yüzden kılımı bile kıpırdatmayacağım artık. Hep oralarda dolaşacağım bundan sonra. Başka gözlerde arayacağım. Söz verdim, tutarım.

Üstelik artık küçücük bir damla değil, kocaman bir denizim. *

* 'Bir katre olma, kendini deniz haline getir.
Mademki denizi özlüyorsun, katreliği yok et gitsin.'' Mevlâna Celâleddin-i Rumî