Ve iyi ki vazgeçmişim senden!

Madrabaz!

Canın cehenneme! Arkamdan konuşmasaydın da, azıcık yürekli olsaydın da yüzüme söyleseydin içindekileri. Önüme kussaydın zehrini. Evet, sana aşık olmuştum, o yüzden seninle çıktım. Sevmeseydim asla yaklaşmazdım. Ama bu güne kadar kimsenin peşinden koşmadım, koşmam da. Aşktan kim ölmüş ki?! 


O zaman cesaretin olsaydı da anlatsaydın arkadaşlarına. Ama yapamazsın ki sen! Şimdi arkamdan söylemek kolay. 'Ben bu kızla çıktım, bu benim eski sevgilim!' Ne olmuş yani? Sonuçta bitti değil mi? Bitti. Kapandı. Egonu tatmin etmeye çalıştığının farkındayım. Bir türlü dikiş tutturamıyorsun ya, kimseyle olmuyor ya bir kez de sön kendine bak be adam. Ama olmaz, hep ben suçluyum çünkü. Hep çaylak, hep günah keçisi ben olmalıyım. Yaftayı yapıştırmak ne kadar da kolay! Kimse sütten çıkmış ak kaşık değil, farkındayım. Ama ben de suçlu değilim. Emekse, emeğimi verdim ben. Sen ne verdin, söyler misin bana? Tek ayak üstünde binbir türlü yalan! 

Alacağımı aldım ben bu aşktan! Büyüttü beni. Ama sen hala olduğun yerde sayıyorsun, üzülüyorum senin için. Böyle giderse sana sadece hayıflanmak düşecek. Ve bir tavsiye; bence eline geçirdiğini har vurup harman savurmadan önce iyice bir düşün ki sonunda dımdızlak ortada kalmayasın: yapayalnız! 
Ve iyi ki vazgeçmişim senden! Koca bir yük kalktı omuzlarımdan. Meğer onca zaman bir kambur gibi taşımışım seni sırtımda. 

*Not: Normalde böyle şeyler söyleyecek biri değilim. Yeniden açıklama gereği duyuyorum çünkü yine abartacaksın, yine atıp tutacaksın. Ama sen konuştukça ben susamam bu saatten sonra. Ne de olsa köprünün altından çok sular aktı, evl evine köylü köyüne dağıldı. Ortaklık da bozuldu. Ve yola devam etmek lazım.