Unuttun

Kimsenin olamadın, değil mi? Hiç kimsenin… Ne kendine yetebildin oysa ne de başkalarına. Şimdi kalbinde, O’nun yerinde, kocaman bir boşluk… Ellerinde çizikler… Kalbinde güz sesleri… Kimsenin olamadın, değil mi? O’nun bile…

Aslında bu kadar çok isterken senin olmasını bir yandan da istemiyordun. Nedeni belli. Korkuyorsun çünkü sen. Bağlanmaktan, sevmekten, âşık olmaktan korkuyorsun. Sırf bu yüzden de unutmanın büyüsüne kapılıyorsun. Kapılıyorsun da onu bile tam yapamıyorsun.

Oysa karşında sen gibi birini görünce ne kadar da etkilenmiştin. Uzun zamandır çarpmayan kalbin deli gibi atmaya başlamıştı. Aylar sonra yüzün gülüyordu üstelik. Farkındaydın vücudundaki değişimin. Hoşuna da gidiyordu bu üstelik. Ama sonra bunu başka boyutlara taşımaya kalktın. Yaptın da. Kafana koyduğun şeyi hep yaparsın zaten. Bundan kaçış yoktur. Bilirim. Ama sonucunu bile bile yaptın bu kez. Sonra?..

Sonra sonucunu izlemeye başladın. Hatta hayatında yapmadığın şeyleri bile yaptın olsun diye. Daha farklıydın hatta. Kendin de şaşıyordun kendine, yaptıklarına ama engel de olamıyordun. Hoş bunun için bir çaba da harcamadın ya.

Bildiğin şey bir kez de gözlerinin önünde gerçekleşti bu kez. Olduramadın. O kadar uğraştın da olduramadın. Belki de onun da senin gibi olduğunu atladın. Sana çok benzediğini, korkularınızın, acılarınızın, duygularınızın aynı olduğunu atladın ve son gece onu unutma kararı aldın. Olmayacak bir şey için uğraşıp da kendimi üzemem daha fazla, diye düşündün. Dışarı çağırdın, son kez yüzünü göreyim diye. Gelmedi. Hiç gelmedi. Şaşırmadın, hiç şaşırmadın. Sen olsan, sen de gitmezdin. Kızmadın o yüzden.

O gece gözlerini kapadığında gözlerinin önüne gelen yüzünü öptün son kez. Veda etmedin ama. Vedaları sevmezsin çünkü. Sonra da uykuya daldın. O günden beri gözlerini kapattığında onu görmüyorsun artık. O kocaman, güzel gözleriyle sana bakmıyor ve gülümsemiyor. Unuttun.

Sahi unuttun mu?