O kadar zaman boyunca alıştığın,
içselleştirdiğin gidince her şey daha zor…
İçimdeki boşluğu dolduramıyorum bir
türlü. Doymak bilmiyor oyuklarım.
Şiirler okuyorum, seni hatırlatan
şiirler… Seni anlatan şiirler… Senin yazdığın şiirler. Şiirlerin arasında
yalnız başında dans ediyorum da seni özlemekten vazgeçemiyorum.
Mustafa Kutlu’nun Menekşeli Mektubu’ndan
yazıyorum sana her sabah. Biriktiriyorum eski bir kutuda. Belki yollarım. Belki
yollamam.
Bir de Huzur var tabii ki Ahmet Hamdi
Tanpınar’ın. Uzak bana İstanbul, biliyorsun, kitapta anlatılan yerleri
gezemiyorum. E gezemeyince ben de kitapta geçen musikileri dinliyorum. Kendimi oralarda
hayal ediyorum.
Öyle işte… Özlüyorum kısacası. Buralarda
kendimi çok yalnız hissediyorum. Kimsem yokmuş gibi.
Zor yani insanın dostunu kaybetmesi.
Hadi kaybetmek demeyelim de uzuuuuunnn
süre görememesi diyelim. Zor yani.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder